I. Dùm inter Christianos Principes constat
illos non esse proprietarios & Dominos
vitæ, facultatisque subditorum suorum, pro
lege habuerunt. Præter antiqua & modica
tributa, nihil ab illis exigere, nisi cum liberâ
voluntate & consensu illorum, ita conscientiæ
suæ & libertati subditorum satisfactum
existimantes, quò legitimè omnia &
promptius perficerentur. Et licet in omnibus
statibus hæc obseruata videamus diuersus
tamen modus Galliæ placuit, dùm pro
lubitu ministrorum varij generis tributa aucta
& imposita fuerunt, ordinibus non inconsultis
modo, sed repugnantibus.

Præestis hominibus, sed
hominum causa : nec Domini
modo & arbitri rerum,
sed tutores & administri
estis. Lips.

Sicut Principes, quibus hoc
frequens in sermone est, vt
dicant habere se priuilegia,
vt quantum velint exigant
à populo, certè Galliarum
Rex omnium minimè causam
habet, vt de se hoc iactet.
Nec enim vel ipsi vel
cumis alij licet. Comin. li. 10.

II. Cum illa necessitatis vis & efficacia,
vt cùm hæc palam fiat, recti iudicij non est,
qui non cedat, & cuiuscunque difficultatis
obliuiscatur ; Studuerunt Principes edocere
populum suum, illam quandoque tam euidentem
esse, vt ni subueniatur statui, pericula
incumbant non contemnenda, ideò comitia
crebra & conuentus ordinum, quibus
exponere non dedignantur, quanta bellorum
necessitas, quantæ expensæ, qui reditus,
& quàm necessaria subsidia, & hæc non
infeliciter cessisse videmus. In Gallia verò annis
triginta quinque nulla comitia, nulla ordinum
mentio, nec vlli de necessitate belli,